သမုိင္းတစ္ခု၏သက္ေသ

(တစ္)

သာသနာ့တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားႀကီး ေက်ာင္းေတာ္က စာသင္ၿပီး၍ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ရလာေသာေနရာ

ရလာေသာ ေထာက္ပံ့ေၾကး (၀ါ) လစာသည္ “အမ်ားသိလွ်င္ ရယ္ပါလိမ့္မည္။ အေမသိလွ်င္ ငိုပါလိမ့္မည္။”

ဟုပင္ ဆုိရမည့္ အေျခအေနပါတကား။ သူကုိယ္တုိင္ကေတာ့ျဖင့္ ငိုရမလုိ ရယ္ရမလုိ။

    “အင္း ပုိက္ဆံကလည္း အလုံအေလာက္မပါ၊ အသိမိတ္ေဆြကလည္း တစ္စုံတစ္ေယာက္မွမရွိနဲ႔ ဘာဆုိ

ဘာမွ မျပည့္စုံတဲ့ ဒီေနရာမွာ (၂)ႏွစ္တာခရီးအထိ ဘ၀ကို ငါ ဘယ္လိုရြက္လႊင့္ရပါမလဲ.......? ။ 

 စဥ္းစားစမ္း....မင္း စဥ္းစားစမ္း။ ”

ေတြးရင္းေတြးရင္း ေလးလာသည့္ရင္ကို မႏုိင္ေတာ့သ၍ ထုိင္လွ်က္အေနအထားမွ ပက္လက္ အေနအထား

သုိ႔ ရုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲလုိက္သည္။

    “ကၽြိ.....ကၽြိ .....ကၽြိ”

“သိမ့္” ခနဲျဖစ္သြားသည့္ တုန္ခါလႈပ္ခပ္မႈက  အေ၀းသုိ႔ေရာက္ေနေသာ အေတြးျမွင္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ယူငင္

သိ္မ္းပိုက္ကာ သတိတရားကို လက္ကုိင္ ျပဳေစလုိက္၏။

    “ဟ ...ငလ်င္......ငလ်င္ ဒါ ငလ်င္လႈပ္တာပဲ။”

စည္းခ်က္မညီမညာႏွင့္ယိမ္းႏြဲ႔ေနေသာ ေျခတံရွည္ေက်ာင္းေပၚတြင္ ငလ်င္ဒဏ္ကို ႀကိတ္ခံေန၍မျဖစ္။ ဤ

ေနရာတြင္ ကူမည့္သူ ကယ္မည့္သူဟူ၍ တစ္ဦးတစ္ေလမွ်ပင္ မရွိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သူ႔အသက္ႏွင့္သူ႔

ခႏၶာကို သူ႔ကိုခ်စ္ၾကသည့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားရွိရာသုိ႔ တင့္တင့္တယ္တယ္ ျပန္လည္သယ္ေဆာင္သြားႏုိင္ပါ

မည့္အေရး ဘာမွေတြးမေန ေငးမေနေတာ့ဘဲ ေအာက္သု႔ိ ဆင္းေျပးမိသည္။ 

     ေက်ာင္းေအာက္တြင္ သစ္ပင္တုိ႔သည္ ငလ်င္ႏွင့္ မဆုိင္သည့္အလား တည္ၿငိမ္ေနၾက၏။ ေရအုိး ေရခြက္

မ်ားသည္လည္း သမာဓိအျပည့္ႏွင့္ပင္။ တစ္ခုတည္းေသာ ေျခတံရွည္ေက်ာင္းသည္သာ ဂီတမပါဘဲ နစၥအမႈ

ကို က်ဴးလြန္ေနဆဲ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထုိေသာအခါမွ သူ အျမင္မွန္ရလာသည္။ ထင္းရွဴးသားမ်ားျဖင့္    တည္

ေဆာက္ထားေသာ ေျခတံရွည္ သာသနာျပဳေက်ာင္းငယ္သည္ သူ၏ရုတ္တရက္ခါးဆန္႔လုိက္ျခင္းႏွင့္    ေလ

တုိက္ျခင္းတုိ႔၏ဒဏ္ကို တၿပဳိင္နက္ ခံလုိက္ရကာ သြက္သြက္ခါသြားခဲ့ျခင္းသာျဖစ္ပါ၏။ 

   

    စင္စစ္ သူထင္သကဲ့သုိ႔ ငလ်င္လႈပ္ျခင္း မဟုတ္ပါေပ။

                                       

(ႏွစ္)

ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးေပၚက သာသနာ့တကၠသုိလ္တြင္ သူေနခဲ့ရစဥ္က ခလုပ္ကေလးတစ္ခ်က္ႏွစ္လုိက္လွ်င္ မီးပြင့္

ၿပီး ဘီးေလးတစ္ခ်က္လွည့္လုိက္လွ်င္ ေရလာေသာဘ၀သည္ ယခုကဲ့သုိ႔ ေတာင္တန္းေဒသသုိ႔   ေရာက္လာ

ေသာအခါတြင္ကား အိပ္မက္ႏွင့္လက္ေတြ႕အလား ကြားျခားသြားေတာ့၏။ မီးအလင္းေရာင္ရရွိေရး အတြက္

ဖေယာင္းတုိင္ကို အားကုိးရသကဲ့သို႔ ေသာက္သုံးေရ  ရရွိေရးအတြက္ ေတာင္ေပၚမွက်လာမည့္   စိမ့္စမ္းေရ

ေလးကို ေမွ်ာ္ေနရသည္။ 

ရမ ၻသုဘ သုရမ ၻဟူေသာ ေရႊႏုန္းသုံးေဆာင္ကို စြန္႔ခြါကာ ေတာထြက္ေတာ္မူ၍ ေျခာက္ႏွစ္တုိင္တုိင္ဒုကၠရစ

ရိယာကိုိ က်င့္ႀကံေတာ္မူခဲ့ေသာ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္ေတာ္္ သိဒၶတၳမင္းသားေလးကို ကုိယ္ခ်င္းစာသည့္

စိတ္ျဖင့္ ဆထက္ထမ္းပုိးတုိးၿပီး ၾကည္ညဳိမိ၏။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ သဗၺညဳတဉာဏ္ ကိုရရွိႏုိင္မည့္

အေရး အရာရာကို စေတးခဲ့သည္။ ေျခာက္ႏွစ္တာမွ် ခဲယဥ္းေသာ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကို   က်င့္ခဲ့ရသည္။

ထုိ႔အတူ ဘုရားသားေတာ္ျဖစ္ေသာသူသည္လည္း (B.A Buddhism) ဘြဲ႔ကိုရရွိႏုိင္ပါမည့္အေရးအတြက္ ဤ

မွ်ေတာ့ ေပးဆပ္ရေပလိမ့္ဦးမည္။ ထိုသုိ႔သာ စိတ္ကိုေျဖသိမ့္၏။ 

ညေနခင္းအခ်ိန္တုန္းက ရြာထဲသုိ႔ သူ စ၀င္လာစဥ္ႀကဳံခဲ့ရေသာ ျဖစ္ပုံမ်ားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိ၏။ ထုိ႔

ေနာက္ တစ္ကိုယ္တည္း ၿပဳံးေနမိသည္။

      “ဒီရြာမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိတယ္ မဟုတ္လား”

       “x x x x x”

       သူနားမလည္သည့္ဘာသာစကားကုိ တစ္ခြန္းတည္း တုိတုိျပတ္ျပတ္ေျပာ၍   ထြက္ခြါသြားေသာလူ၏

ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုေငးလွ်က္ စိတ္မသက္သာစြာျဖင့္ သက္ပ်င္းခ်မိသည္။ 

       “ဟူး....ဘာဆက္လုပ္ရပါ့မလဲ..။”

       “.............................................

        .............................................”

       “ေဟာ..ေဟ့လူ ခဏ၊ ခဏ ေမးစရာေလးရွိလို႔ပါ”

ထုိလူ လွည့္ၾကည့္သည္။

       “ဥကၠ႒အိမ္က ဘယ္နားမွာလဲ၊”

       “x x x x x x x x x”

        “ဘာေျပာတာလဲ ဗမာလုိေလး ေျပာေပးပါ့လား”

        “ မ တတ္ ဖူး”

ဗမာစကားတစ္ခြန္းကို မပီမသျဖင့္ စတင္နားဆင္ခြင့္ရလုိက္၏။ ၀မ္းသာလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ သုိ႔ေသာ္ အဆုိ

ပါ “မတတ္ဘူး” ဆုိသည့္ စကားမွပို၍ ထြက္မလာ။ ဘာေမးေမး မတတ္ဘူး ဟုသာ ေျဖသည္။ အေျခအေနက

ထူးျခားမလာသည္မုိ႔ ေဘး၀ဲယာသုိ႔ ေ၀့ၾကည့္လုိက္မိ၏။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ျခင္းေတာင္းတစ္ခုကိုႀကဳိးႏွင့္သုိင္း

၍ရြက္ကာ ျဖတ္သြားသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာကကို လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ခြန္အားသိပ္

မမ်ားေတာ့ေသာ္လည္း ထုိအမ်ဳိးသမီးႀကီးကိုပင္ အဆင္ေျပလုိေျပျငား ေအာ္ ေမးၾကည့္လုိက္၏။

         “ အေဒၚႀကီး....ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဘယ္နားမွာရွိလဲဗ်”

         “နင္တုိ႔အိမ္ကိုေျပာတာလား”

          “ ဟာဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ကိုေျပာတာ။ ဘယ္နားမွာရွိလဲ။”

          ”ဟုိးက ...ေတာင္ေပၚမွာ..”

          “ဥကၠ႒ႀကီးအိမ္ကေရာ”

          “ဒီနားမွာပဲ..နင္လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမင္ရမယ္”

          “ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါ။ ေၾသာ္..ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ အရင္က ဒီရြာမွာလာေနသြားတဲ့ ဦးဇင္း ဦးေသာမဆုိတာ

ကိုသိလား။”

           “ အဲဒါ..ငါတုိ႔နဲ႔ မဆုိင္ဘူး”    

            “ဟုိက္! လွ်ာရွည္မိမွာပဟ။ အင္း အင္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သြားဦးမယ္ေနာ္”

(သုံး)

ညက အေတြးမ်ားေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေလသည္မသိ။ နံနက္လင္းအိပ္ယာႏုိးေတာ့

ရွစ္နာရီပင္ထုိးေနေခ်ၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာမသစ္ႏုိင္ေသး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ဆင္ေျခအမ်ဳိးမ်ိဳးေပး၍

ေရကိုေရွာင္ေနမိသည္။ အပူခ်ိန္ ဒီဂရီ ေရခဲမွတ္ေအာက္ “ေျခာက္”ဟူေသာ အေအးဒဏ္ကို ယခုမွ စတင္ထိ

ေတြ႔ဘူးသည္မဟုတ္ပါေလာ။ ၿခဳံထားေသာ ေစာင္မ်ားကိုမခြါေသးဘဲ မီးေသြးမီးဖုိျဖင့္ မီးေမႊးလုိက္သည္။  ထို႔

ေနာက္ အုိးထဲတြင္က်န္ေနေသးေသာ ေရအနည္းငယ္ကို ေႏြးလာသည္အထိအပူေပးလုိက္၏။ မ်က္ႏွာသစ္

ႏုိင္ရန္အတြက္ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ နံနက္စာကို လြယ္လြယ္ကူကူပင္ ပါလာေသာေကာ္ဖီ

မစ္ထုတ္အားေဖ်ာ္ေသာက္၍ ဥကၠ႒ အိမ္ရွိရာဘက္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့၏။

      “ဥကၠ႒ႀကီး ဦးဇင္းက ရန္ကုန္ သာသနာ့တကၠသိုလ္ကပါ။ ဒီရြာမွာ သာသနာျပဳတာ၀န္က်လို႔ ေရာက္လာ

တာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ သိလုိတာေလးတစ္ခ်ဳိ႕ကို ေမးပါမယ္။”

       “ဟုတ္ကဲ့၊ ေမးပါ”

        “ရြာမွာ အိမ္ေျခဘယ္ေလာက္ရွိပါသလဲ”

          “အင္း ...မုဆုိးမအိမ္ေတြပါ အပါ အားလုံးဆုိရင္ေတာ့ ၁၄၀ ပါ”

         “ဟုတ္ၿပီ...တစ္ရာ့ေလးဆယ္၊ အဲဒီအထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာကုုိးကြယ္တဲ့ အိမ္မ်ား ရွိလား”

          “မရွိပါဘူး၊ အားလုံးက ခရစ္ယာန္ေတြပါ”

          “ေအာ္...”
          “ဒီရြာက စာသင္ေက်ာင္းက အလယ္တန္းေက်ာင္းထင္တယ္ေနာ္၊ ဟုတ္လား”
          “ဟုတ္ကဲ့...အလယ္တန္းေက်ာင္းခြဲပါ၊ ရွစ္တန္းအထိ ရွိတယ္ေလ”
          “ဦးဇင္းက အဲဒီေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကို စာ၀င္သင္ေပးလုိ႔ ရမလား”
          “ရမွာပါ၊ ရမွာပါ၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကိုေျပာေပါ့”
          “ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ၊ ဦးဇင္း ျပန္လုိက္ပါဦးမယ္”
          “ ဟုတ္ကဲ့..၊ ဆရာ..ဟုိဘက္က ျမင္ေနရတာက ပါစတာ(ခရစ္ယာန္ဓမၼဆရာ)ရဲ႕အိမ္ပဲ။ဆရာျပန္ရင္းနဲ႔
ခဏ၀င္ၿပီး မိတ္ဆက္သြားရင္ မိတ္ဆက္သြားေပါ့။ သူလည္း ဗမာစကား ေျပာတတ္ပါတယ္။”
          “ဟုတ္ကဲ့ ...ေကာင္းပါၿပီ၊ ေက်းဇူးပဲေနာ္”
သူရြာဥကၠ႒ႀကီးအိမ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။

( ေလး)

အိမ္ေျခ တစ္ရာ့ေလးဆယ္ရွိေသာရြာတြင္ တံခါးဖြင့္ထားသည့္   အိမ္မွန္သမွ်ကို တစ္အိမ္၀င္ တစ္အိမ္ထြက္

လုိက္လံမိတ္ဆက္ၾကည့္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူစကားမ်ားကို ရြာသူရြာသားမ်ားက နားမလည္ၾကသလုိ  ရြာသူ   ရြာ

သားတုိ႔၏ စကားကိုလည္း သူက တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ်ပင္ နားမလည္ေခ်။ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ စကားေျပာ၏

ဓာတ္ပုံရီုက္၏။ ရိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားကို ကင္မရာတြင္ ျပန္ျပ၏။ ရြာသူရြာသားမ်ားက ၾကည့္၍  ရယ္၏။

သူလည္းလုိက္၍ ရယ္၏။ ရင္ဆုိင္ရမည့္အခက္အခဲကို ခဏတာေမ့သြားရသည္။

          “ဟာ...ဆြမ္းမခ်က္ရေသးဘူး၊ ဆြမ္း။ ဆယ္နာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္။ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္.။ ေနာက္ေန႔မွ

လာခဲ့မယ္...တာ့တာ...။”

            နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ရုတ္တရက္ထြက္ခြာလာေသာ သူ႔ကို ရြာသူရြာသားမ်ားက  နားမလည္ႏုိင္

စြာျဖင့္ ေငးက်န္ခဲ့ၾက၏။

           ေျမျပန္႔ေဒသတြင္ ဆြမ္းခ်က္ျခင္း၊ ဟင္းခ်က္ျခင္းတုိ႔သည္ သူႏွင့္ ဘယ္လုိမွ   မပတ္သက္သည့္အရာ။ 

သို႔ေသာ္ ယခုလုိေတာင္ေပၚေဒသက ဘာသာျခားရြာတြင္ကာ မည္သုိ႔မွ ဆင္ေျခေပးေန၍မရ။ “ဆင္ေျခေပး

သည့္ပစပ္ ထမင္းငတ္တတ္သည္”ဟူေသာ အဆုိသည္ ဤေနရာတြင္ အၾကြင္းမဲ့ မွန္ေနေတာ့၏။ မည္သုိ႔ပင္

ဆုိေစကာမူ သူ ျဖတ္ထုိးၪာဏ္ကို အသုံးခ်တတ္ေလသည္။ က်န္ေနေသးေသာ ၁၂ နာရီမထုိးခင္အခ်ိန္ကိုအ

က်ဳိးရွိစြာ အသုံးခ်ျခင္းအားျဖင့္ ပါလာသည့္ ယမ္ယမ္ထုပ္မ်ားကို ေရေႏြးပူပူျဖင့္ အျမန္ေဖ်ာ္ကာ ဘုရားဆြမ္း

ေတာ္ကပ္၍ ထုိဘုရားဆြမ္းေတာ္မွက်ေသာ ယမ္ယမ္ျဖင့္ပင္ ေန႔ဆြမ္းကိစၥကို ၿပီးေစလုိက္၏။ 

           ေတာင္ေပၚေဒသ၌ သီတင္းသုံးရရွာေသာ သုံးေလာကထြဋ္ထားသဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္လည္း

သာသနာျပဳကုိယ္ေတာ္ေလးႏွင့္ တန္းတူညီမွ်  စိတ္ထားကာ  ရက္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ    ယမ္ယမ္ဆြမ္းျဖင့္ပင္

သီးခံ ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ေတာ္မူရရွာေလသည္။

(ငါး)

           “ဘာမွမရွိ၊ ဘာမွမသိသည့္ေနရာ”ဟုမဆုိသာေသာ္လည္း လုိအပ္ခ်က္မ်ားက အလြန္မ်ားျပားလ်က္

ရွိသည္ျဖစ္ရာ သူ ဘယ္ကစ၍ ဘာလုပ္ေပးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။     စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈကို   ထြက္

ထြက္ေပါက္ရွာသည့္အေနျဖင့္ ေကာက္ကုိင္လုိက္မိသည္က ေမတၱာရွင္ဆရာေတာ္ ေရးသားေသာ “ကာယ

ကံေမတၱာ”အိပ္ေဆာင္စာအုပ္ငယ္ကေလး။ တစ္ရြက္ႏွစ္ရြက္ဖတ္ၾကည့္မိေသာအခါ-

          “ေမွာင္လုိက္တာကြာလုိိ႔ ထုိင္ၿငီးေနမယ့္အစား ဖေယာင္းတုိင္ေလးတစ္တုိင္ေလာက္ထြန္းညွိေပးလုိက္

တာက ပိုၿပီးအက်ဳိးရွိပါတယ္”ဟူေသာ တရုတ္ပညာရွိ ကြန္ျဖဴးရွပ္၏ ဒႆနေလးတစ္ခုကို ဆရာေတာ္က သူ႔

အေတြ႕အႀကဳံေလးႏွင့္ ယွဥ္၍တင္ျပထားသည္။ အသိၪာဏ္တစ္ခု ေခါင္းထဲတြင္ ဖ်က္ခနဲ လင္းလက္လာ၏။

ထုိ႔ေနာက္ အေႏြးထည္ကို၀တ္ သကၤန္းကို အေပၚကထပ္ရုံ၍ စာသင္ေက်ာင္းရွိရာဘက္သုိ႔ ေျခဦးတည္လုိက္

သည္။ 

           “ဆရာမ၊ ဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး အခုရွိလား”

           “ဟုတ္ကဲ့၊ ဆရာမႀကီး ရုံးခန္းထဲမွာ ရွိပါတယ္။ ”

            “ေၾသာ္..ဟုတ္လား။ ဆရာမႀကီးနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ပါ။”

             “ဟုတ္ကဲ့ပါ..၊ ဒီလမ္းအတုိင္းသြားရင္ေရာက္ပါတယ္။”

             “ဆရာမက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးလား”

              “ဟုတ္ပါတယ္ရွင္၊ ဘာကိစၥမ်ားရွိလုိ႔ပါလဲ”

              ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက သူ႔ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္၍ ေလးေလးစားစားပင္လာရင္းကိစၥကိုေမးပါ

သည္။ 

              “ဒီလုိပါ၊ ဦးဇင္းက ဒီရြာမွာ သာသနာျပဳတာ၀န္က်လာတဲ့ ဦးဇင္းပါ။ ႏွစ္ႏွစ္ေနရမွာေလ။အဲဒါေၾကာင့္

ေက်ာင္းမွာ ဆရာမတုိ႔ကို ကူညီၿပီး ကေလးေတြကို စာသင္ေပးရင္ ရမလားလုိ႔”

              “ေၾသာ္...ဟုတ္.......ဟုတ္.......ဟုတ္ကဲ့။ ရပါတယ္။ ဆရာကဘယ္အတန္းကို သင္ေပးခ်င္တာလဲ”

              “ခုနစ္တန္းနဲ႔ ရွစ္တန္း အဂၤလိပ္ဘာသာရပ္ကိုသင္ေပးခ်င္တယ္။”

               “ဒီလုိဆုိရင္ ခဏေနဦးေနာ္...ဆရာ။ သူတုိ႔ အတန္းပုိင္ဆရာမနဲ႔ အရင္ဦးဆုံး တုိင္ပင္ၾကည့္လုိက္ဦး

မယ္။”

               “ေကာင္းပါၿပီ”

               သာသနာ့တကၠသုိလ္၀င္ခြင့္ေျဖခဲ့စဥ္က ထြက္လာမည့္ေအာင္ေဂဇက္ကုိ စာင့္ေမွ်ာ္ရသည့္အလား

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးျပန္လာလွ်င္ ၾကားရမည့္ စာသင့္ခြင့္မသင္ခြင့္အေျဖကို ရင္ခုန္စြာျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန

ရသည္။ အ႒မတန္းဟု စာတန္းခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ စာသင္ခန္းတစ္ခု၏ေရွ႕၌ ဆရာမႀကီး ရပ္လုိက္သည့္အခါ

အခန္းထဲမွ ဆရာမတစ္ဦးထြက္လာသည္ကိုေတြ႕လုိက္ရ၏။ ဆရာမအခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနၾကသည္။ သူ

မၾကားပါ။ ၾကားလ်င္လည္း နားလည္ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေျခအေနကို ၾကည့္၍ေစာင့္ေနရသည္။

ခဏအၾကာတြင္ ဆရာမႀကီး ျပန္လွည့္လာ၏။  

             “ဆရာ..”

             “ဟုတ္ကဲ့။ ေျပာပါ ဆရာမႀကီး”

            “ဆရာသင္ခ်င္တဲ့အဂၤလိပ္စာကေတာ့ေလ ကေလးေတြအတြက္ ရုတ္တရက္   အေျပာင္းအလြဲျဖစ္ၿပီး

အခက္အခဲျဖစ္သြားမွာစုိးလုိ႔၊ စာေမးပြဲကလည္း နီးၿပီးဆုိေတာ့...။”

            “ ေၾသာ္..ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ ....ဦးဇင္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္.....”

            “ ဆရာက ခုနစ္တန္းကို ျမန္မာနဲ႔ သခၤ်ာဘာသာသင္ေပးႏုိင္မလား”

            “ေၾသာ္..ဆရာမႀကီး ဦးဇင္းက သခၤ်ာဆုိရင္ လဳုံး၀မသင္တတ္ဘူး။ ဦးဇင္းကိုယ္တုိင္လည္း မတတ္ဘူး။

             “ဟုတ္လား၊ ဒါဆုိ ...ျမန္မာစာေရာ”

             “အင္း ျမန္မာစာေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။ သင္မယ္ေလ”

             သုိ႔ႏွင့္ ခုနစ္တန္းေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားကို ျမန္မာစာသင္ေပးဖုိ႔ အေပးအယူတည့္သြားသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတည္းပင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံးခန္းမွ ခုနစ္တန္းျမန္မာစာ ဆရာကိုင္စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိယူ၍

စာသင္ခန္းရိရာသုိ႔ ထြက္လာခဲ့၏။ သူ အတန္းေရွ႕သုိ႔အေရာက္တြင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအားလုံးတ

ၿပဳိင္နက္္တည္းထကာ လက္အုပ္ကုိယ္စီခ်ီ၍ သံၿပဳိင္ ေအာ္ဟစ္လုိက္ၾက၏။ 

             “ပဥၥဂုဏံ အဟံ ၀ႏၵာမိ၊ အာစရိယ ဂုဏံ အဟံ ၀ႏၵာမိ။ မဂၤလာပါ ဆရာ”

            ဗုဒၶဘာသာ၏ အရိပ္အေငြ႔ ေျမျပန္႔ေဒသ၏ သေကၤတျဖစ္ေသာ ကေလးတုိ႔၏ အမူအယာမ်ားႏွင့္ခ်င္း

သံ၀ဲ၀ဲေလးမ်ားၾကားမွ ရုတ္တရက္ မေမွ်ာလင့္ဘဲၾကားလုိက္ရသည့္ ပါဠိေ၀ါဟာရ   အသုံးအႏႈန္းမ်ားေၾကာင့္

ခ်မ္းေအးေနေသာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေႏြးေထြးသြားသေယာင္ပင္ ထင္ရသည္။ ကေလးအားလုံးကိုၿပဳံးျပ

ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေရွ႕ဆုံးတန္းမွ ကေလးတစ္ခ်ဳိ႕ကို နာမည္ေမးၾကည့္လုိက္၏။
            “သမီးနာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ”
            “ထာရ္ ခ်င္း ဆုန္း”
             “ဟင္..ေသခ်င္းဆုိး၊ ဟုတ္လား”
              စာသင္ခန္းတစ္ခန္းလုံး  ကေလးတုိ႔၏ရယ္သံမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သြား၏။
             “သားနာမည္ကေရာ......။ ဘယ္လုိေခၚလဲ။ ေျပာျပပါဦး”
              “ ထာဘိက္ခ္က်ဲအုိ”
              “ဟင္ ဘယ္လုိ ထမိန္ၾကက္ဥ။ ဟုတ္လား”
              ကေလးမ်ား အေတာမသတ္ ရယ္ေမာၾကသည္။ သူ ဆက္မေနာက္ေတာ့ပါ။ စာအုပ္ကိုဖြင့္၍ေရာက္
ဆဲသင္ခန္းစာမွစကာ စာသင္ေတာ့သည္။ ပဥၵာ၀ုဓမင္းသားအေၾကာင္းကို စသင္ရမည္ျဖစ္၏။    ပထမဦးဆုံး
ျမန္မာစာကို ျမန္မာသံျဖင့္ ျမန္မာလုိျဖတ္ျပ၏။ တုိင္းရင္းသားကေလးငယ္မ်ားက နားေထာင္ၾက၏။အခက္အ
ခဲတစ္စုံတစ္ရာ မရွိေသးပါ။
                “ေတာသုိ႔၀င္၍ မၾကာမီ ဘီလူးႏွင့္ေတြ႕ေလ၏။  ဘီလူးသည္ ထန္းပင္မွ်ရွိေသာအရပ္၊ အိမ္ပမာဏ
ရွိေသာဦးေခါင္း၊ သပိတ္မွ်ရွိေသာမ်က္စိ၊ ငွက္ေပ်ာဖူးမွ်ရွိေသာ အစြယ္၊    ျဖဴေသာမ်က္နာႏွင့္  ေပ်ာက္က်ား 
ေသာ၀မ္း၊ ညဳိေသာလက္ေျခတုိ႔ျဖင့္ ကိုယ္ထင္ျပ၍ “အသင္လူသား၊ အဘယ္သုိ႔သြားမည္နည္း၊    ရပ္ေလာ့။ 
သင္သည္ ငါ၏အစာျဖစ္ၿပီ”ဟုဆုိ၏။  
                ထုိ႔ေနာက္ ျမန္မာစာကို ျမန္မာလုိသေဘာေပါက္ေအာင္ တုိင္းရင္းသားကေလးငယ္မ်ားအား   ျမန္
မာဘာသာစကားျဖင့္ ရွင္းျပလုိက္၏။ ထုိအခါမွ ရႈပ္ေလေတာ့သည္။
                “ဘီလူးႀကီးရဲ႕ အရပ္ႀကီးက ထန္းပင္ေလာက္ ရွိတယ္.တဲ့။”
                ကေလးမ်ားက တစ္ေယာက္မွ ေၾကာက္လန္႔အံ့ၾသဟန္မျပ။ အားလုံးတည္ၿငိမ္စြျဖင့္နားေထာင္ၾက
သည္။
                 “မ်က္လုံးႀကီးတစ္လုံးတစ္လုံး ဆုိရင္လည္း သပိတ္ေလာက္ ရွိ ဆိုပဲ။ ျမင္ေယာင္သာ ၾကည့္ၾကေပ
ေတာ့။ အစြယ္ႀကီးေတြကလည္း ငွက္ေပ်ာဖူးႀကီးေတြက်ေနေရာ။ အႀကီးႀကီးေတြပဲ။” ႔
                  ထုိအခါက်မွ ၿငိမ္၍နားေထာင္ေနၾကေသာ ကေလးမ်ားက ထရယ္ၾက၏။    ေၾကာက္စရာေကာင္း
ေအာင္ေျပာသည္ကို ဘယ္ႏွယ္ေၾကာင့္ မေၾကာက္ၾကဘဲ ထရယ္ၾကေလသနည္းဟု စဥ္းစားရေကာင္းမွန္းပင္
မိသိခဲ့။ သတိမထားမိခဲ့ပါ။ ညေနပုိင္း ရြာတြင္းသုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ငွက္ေပ်ာပင္ဆုိသည့္အရာကိုေတြ႕
မွ ေန႔လည္က စာသင္ခ်ိန္အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို ျပန္လည္ေတြးေတာဆင္ျခင္မိေလေတာ့၏။ ဇာတ္ေတာ္ထဲမွ
ဘီလူးႀကီးသည္ သူ႔ေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသား ကေလးငယ္မ်ား၏ ေရွ႕တြင္ အလြန္ပင္ ဂုဏ္သိကၡာ က်ဆင္းသြား
သြားရေလၿပီ။ ငွက္ေပ်ာပင္သည္ ေျမျပန္႔ေဒသရွိငွက္ေပ်ာပင္မ်ားကဲ့သုိ႔မဟုတ္။ အပင္လုံးပတ္မွာ ေသးလွီ၍
အရပ္ျမင့္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာဖူးမွာလည္း ခပ္ၫွက္ၫွက္ကေလးမွ်သာျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္၍  ကေလးမ်ား
သူ ေျပာျပေသာ ဘီလူးပုံကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ကာ အထင္ေသး၍ ၀ုိင္းဟားၾကျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။    ထုိ႔ျပင္
ေပေပါင္း ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ျမင့္ေသာ ခ်င္းေတာင္ေပၚ အလြန္ေအးေသာေဒသ၌ အဘယ္မွာလွ်င္   ထန္း
ပင္ရွိႏုိင္မည္နည္း။ ကေလးမ်ားက ထန္းပင္ဆုိသည့္အရာကို မျမင္ဖူးၾကသျဖင့္ ဘီလူးႀကီး၏ အရပ္အေမာင္း
အေပၚ၌ စိတ္၀င္စားမႈမရွိျခင္းကား အဆန္းတက်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါေပ။ ခရစ္ယာန္ေဒသျဖစ္သျဖင့္ ဆြမ္းခံ
ၾကြသည့္ကိုယ္ေတာ္ မရွိရကား သပိတ္ပမာဏရွိသည့္ မ်က္လုံးကို အဘယ္သုိ႔လွ်င္ စိတ္ကူးပုံေဖၚၾကႏုိင္လိမ့္
အံ့။ သူ မစဥ္းစားမိခဲ့။
               ဤအခ်က္မ်ားကို အေလးအနက္ ဆင္ျခင္မိေသာအခါတြင္ သူသည္ အခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ား၌ ကာလေဒသ
အလုိက္ ဓေလ့စရုိက္သဘာ၀မ်ားကို ေရွးဦးစြာ ေလ့လာမွတ္သားၿပီးမွသာလွ်င္ ျပဳမူေျပာ ဆုိလုပ္ေဆာင္သင့္
ေၾကာင္း စတင္သတိျပဳမိေလေတာ့၏။

(ေျခာက္)

              နံနက္လင္းလွ်င္ ဆြမ္းႏွင့္ ဆြမ္းဟင္းကိုခ်က္ျပဳပ္ၿပီးထားခဲ့ကာ စာသင္ေက်ာင္းသုိ႔သြား၏။    စာသင္

ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ၿပီးမွ ျပန္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ျခင္းႏွင့္ ေန႔ဆြမ္းစာျခင္းအမႈတုိ႔ကို ျပဳ၏။ ၿပီး

ေသာအခါ ေန႔လည္ပုိင္းတစ္ခ်ိန္စာျပရန္ စာသင္ေက်ာင္းသုိ႔သြားျပန္သည္။ ညေနပုိင္း စာသင္ေက်ာင္းမွျပန္

လာေသာအခါ ကုိယ္လက္သန္႔စင္၍ ရြာတြင္းသုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္၏။ သူ႔အလုိအရ သာသနာမျပဳႏုိင္ေသး

ခင္ သာသနာကို ျမင္ဖူးေအာင္ အရင္ျပထားျခင္းဟု ဆုိေလသည္။ ညပုိင္းတြင္ ပုံမွန္အတုိင္း   ဖေယာင္းတုိင္

ထြန္း၍ စာဖတ္၏။  ထုိ႔ေနာက္  ဘုရားရွိခုိး  ေမတၱာပုိ႔ အမွ်အတန္းေပးေ၀ၿပီး  တရားလည္း  အနည္းငယ္ထုိင္ လုိက္ေသးသည္။ ဤသည္တုိ႔မွာ သူ၏ တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ေန႔စဥ္ ထုိပုံစံဇယားအတုိင္းလည္

ပတ္သည္။ 

             သုိ႔ျဖင့္ တစ္ခုေသာ ညေနခင္းအခ်ိန္တြင္ရြာတြင္းသုိ႔ သာသနာျပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ရြာဥကၠ႒

ႀကီးႏွင့္တကြ ရြာသားအခ်ိဳ႕တုိ႔ အေဆာင္အဦတစ္ခု ေဆာက္လုပ္ရန္တာစူေနၾကသည္ကိုေတြ႕လုိက္ရ၏။ထုိ႔

ေၾကာင့္ သူ စပ္စုၾကည့္သည္။

             “ဥကၠ႒ႀကီး ဘာလုပ္ေနတာလဲဗ်”

              “က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမွာ စာၾကည့္တုိက္ေစာင့္မယ္ေလ ဆရာ”

              “ဟာဟုတ္လား၊ ေကာင္းတာေပါ့”

               “ႏိုင္ငံေတာ္က စာၾကည့္တုိက္ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ ဆယ္သိန္းခ်ေပးထားတယ္”

               “ ေအာ္..အင္း ဟုတ္ၿပီ။ ဒါနဲ႔..အဲဒီစာၾကည့္တုိက္ထဲမွာထားဖုိ႔ စာအုပ္ေတြကေရာ ရွိၿပီလား။”

               “ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆယ့္ငါးအုပ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဆရာလည္းကူညီ

ၿပီးစာအုပ္ေတြ ရွာေပးပါဦး။ စာအုပ္မ်ားေလ၊ ပုိေကာင္းေလေပါ့။” 

              “ဟုတ္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဦးဇင္း ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္။ စာအုပ္အတြက္ကေတာ့ ဦးဇင္းတာ၀န္ထား။”

              “ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ။  ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း က်ေနာ္တုိ႔ စိတ္ေအးရတာေပါ။”

               “ေကာင္းၿပီ၊ ေကာင္းၿပီ စိတ္ခ်ပါ။ ဦးဇင္း ရေအာင္ရွာေပးမယ္။ အခုေတာ့ ဦးဇင္းကို   ျပန္ခြင့္ျပဳပါဦး”

              စာၾကည့္တုိက္အတြက္စာအုပ္မ်ားရွာေဖြေပးဖုိ႔ သူ ရုတ္တရက္ႏႈတ္ျဖင့္ ကတိေပးလုိက္မိ၏။   ဘုန္း

ႀကီးေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္၍ ထုိကိစၥကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္လည္ စမ္းစားၾကည့္မိေသာအခါမွ   ေပးလုိက္မိ
သည့္ ကတိအတြက္ သူ ေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားရသည္။ စာၾကည့္္တုိက္တစ္ခုတြင္ လုိအပ္ေသာစာအုပ္ဟူသည္
မွာ တစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္မဟုတ္။ တစ္ရာ ႏွစ္ရာႏွင့္လည္း မရ။ အနည္းဆုံး ကုိးရာတစ္ေထာင္ေလာက္မွ  ျဖစ္ေပ
လိမ့္မည္။ ယေန႔စာအုပ္ေစ်းမွာလည္း အေဟာင္းဆုိလွ်င္ပင္ ငါးရာက်ပ္ေအာက္ မေလ်ာ့သည္ျဖစ္ရာ သူ ထို
အေၾကာင္းကို ေတြးမိေလေလ လန္႔ေလေလ ျဖစ္ရေလေတာ့၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း မေတြး႕ ၍ကားမရ။   ေပးမိ
သည့္ ကတိကုိ တည္ရမည္။ သုိ႔မွသာ သူ႔ေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ ဂုဏ္သိကၡာ မၫွိဳးႏြမ္းမည္ျဖစ္၏။
              ထုိ႔ေၾကာင့္ စာအုပ္မ်ားရရာရေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္းမ်ားကို အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္စဥ္းစားၾကည့္
သည္။ ဘယ္လုိမွမရ။ သူ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရွိသည့္ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ တစ္လစာ ေထာက္ပံ့ေၾကးျမန္မာက်ပ္
ေငြတစ္ေသာင္းခြဲမွာလည္း တစ္ႏွစ္စာလုံးစု၍ ၀ယ္မွသာ အုပ္ေရတစ္ရာမွ် ရႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ဘာကိုအားကိုး
ကတိေေပးမိေလသနည္းဟု သူ႔ကိုသူ မခ်င့္မရဲ အျပစ္တင္မိ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ တစ္ခု စဥ္းစားမိသည္ကား
တကၠသုိလ္။ သူ႔ကိုေမြးဖြားေပးလုိက္ေသာ  သာသနာ့တကၠသုိလ္ျဖစ္၏။  သာသနာ့တကၠသုိလ္မွတစ္ပါး  အား
ကိုးရာ မရွိေလၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သာသနာ့တကၠသိုလ္သုိ႔ စာပုိ႔၍ စာအုပ္အလွဴခံရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လာိက္ေလ
ေတာ့၏။


သုိ႔

      ႏုိင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ ရန္ကုန္-မႏၲေလးမွ သင္တန္းသား ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္သံ
ဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တုိ႔ဘုရား။ ဘုရားတပည့္ေတာ္ ရုိေသစြာျဖင့္ စာေရးေလ်ာက္ထားပါသည္။ 
     ဘုရားတပည့္ေတာ္ကေတာ့  ယခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ သာသနာ့တကၠသုိလ္မွ ေက်ာင္းၿပီး၍ ေတာင္တန္း
ေဒသသုိ႔ သာသနာျပဳတာ၀န္က်ေသာ န. ပ . သ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္ဘုရား။
     ဘုရားတပည့္ေတာ္ တာ၀န္က်ေသာရြာေလးသည္ အိမ္ေျခ ၁၄၀ ရွိၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္  လုံး၀မရွိေသာ
 ရြာလုံးကၽြတ္ ခရစ္ယာန္ရြာေလးတစ္ရြာ ျဖစ္ပါသည္။
      ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္ က်ရာတာ၀န္ကို မၿငဳိျငင္ဘဲ (ကုိယ္တုိင္ဆန္၀ယ္၊ ကိုယ္တုိင္ဆြမ္း
ခ်က္စားလ်က္ ) တပည့္ေတာ္မွ အစ ေနာင္တြင္ တာ၀န္က်လာမည့္    သာသနာ့တကၠသုိလ္ေက်ာင္းဆင္း
ညီရင္းအစ္ကို သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ားပါ ရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ ပုိမုိအဆင္ေျပရင္းႏွီးမႈ   ရရွိလာႏုိင္
ေစရန္ရည္သန္ကာ (ဘာသာစကားအခက္အခဲမ်ားၾကားမွ) တစ္အိမ္၀င္ တစ္အိပ္ထြက္ လိုက္လံမိတ္ဆက္
ျခင္း၊ ရြာရွိအလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ၀င္ေရာက္ကာ စာသင္ေပးျခင္း ၊ ရြာတြင္စာၾကည့္တုိက္ေဆာက္လုပ္
ရာ၌ အားတက္သေရာ ဦးေဆာင္ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း စေသာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ခရစ္ယာန္ အျပန္အ
လွန္ေပါင္းကူး ဆက္ဆံႏုိင္မည့္အေရးကို ( ဤရြာတြင္ ) ႀကိဳးစားလ်က္ရွိပါသည္ဘုရား။
       သုိ႔ေသာ္လည္း “ႏွမ္းတစ္ေစ့တည္း အခ်ည္းႏွီးပါ၊ မ်ားစြာစုေပါင္း ဆီျဖစ္ေၾကာင္း။ ဆန္တစ္ေစ့တည္း
အခ်ည္းႏွီးပါ၊ မ်ားစြာစုေပါင္း၊ ထမင္းျဖစ္ေၾကာင္း။ လက္တစ္တည္း အခ်ည္းႏွီးပါ၊ မ်ားစြာစုေပါင္း အားျဖစ္
ေၾကာင္း။” ဟုဆုိသကဲ့သို႔ ဘုရားတပည့္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း၏  အင္အားႏွင့္ဆုိပါက မ်ားစြာအရာထင္ႏုိင္
ဖုိ႔ရာ လြယ္ကူလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါဘုရား။ 

       သုိ႔ျဖစ္ပါ၍ ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ ေသြးရင္း ညီအစ္ကိုမ်ား ျဖစ္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ မိခင္ န . ပ . သ

ဖြား ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္မ်ား၏ အကူအညီကို ရယူလုိပါသည္။ 

        ညအပူခ်ိန္ ေရခဲမွတ္ေအာက္ေရာက္ကာ အလြန္ခ်မ္းေအးၿပီး ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္   အလွမ္းေ၀းေသာ

ႏွင္းတိမ္တုိက္မ်ား ဖုံးလႊမ္းထားသည့္ ေတာင္ဆြယ္ ေတာင္တန္းမ်ားၾကားမွ    တုိင္းရင္းသူ တုိင္းရင္းသား

ေလးမ်ားကုိ အရွင္ဘုရားတုိ႔၏ ေမတၱာျဖင့္ အေ၀းမွေန အေႏြးဓာတ္မ်ား ေပးသနားေတာ္မူပါဘုရား။

        အ၀ိဇၹာအေမွာင္ကို ခြင္းမည့္ ဗဟုသုတအေရာင္အလင္းမ်ားကိုလည္း ေဆာင္က်ဥ္းေပးေတာ္မူၾကပါ

ဘုရား။

        သုိ႔အတြက္ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္တုိ႔ မဖတ္လုိ၍ ပုိေနေသာ စာအုပ္စာေစာင္မ်ား ရွိလွ်င္   လွ်က္ဆား

ေၾကာ္ျငာမွအစ၊ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ ကာတြန္း၊ ၀တၳဳ၊ မဂၢဇင္း၊ လက္ကမ္းစာေစာင္၊   ဘာသာေရးစာေပ

အဆုံး အေဟာင္းအစုတ္မဟူ ေပးပုိ႔လွဴဒါန္းႏိုင္ပါေၾကာင္း  ေမတၱာရပ္ခံ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား။

                                                                          ဆရာေတာ္

                                                         ေထရ၀ါဒအလင္းေရာင္ဗုဒၶသာသနာျပဳဌာန

                                                         

         စာေရးၿပီး အစအဆုံး ျပန္ဖတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္မည္သူဆီကို ဦးတည္၍ေပးပုိ႔ရမည္နည္း
ဟု စဥ္းစားၾကည့္၏။  ရန္ကုန္သာသနာ့တကၠသုိလ္သည္ သူ႔ေနရာႏွင့္ အလြန္အလွမ္းေ၀းသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္
သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးအတြက္ အခက္အခဲရွိ၏။ စိတ္ရိတ္စကလည္း မ်ားမည္။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ဆုိလ်င္  
သင့္ေတာ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူေနခဲ့သည္က ရန္ကုန္တြင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မႏၲေလးတြင္ သူ႔အသိမိေဆြမရွိ။ ရွိ
ေသာသူငယ္ခ်င္းကလည္း ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္ကပင္ ေက်ာင္းၿပီကာ ေတာင္တန္းေဒသသုိ႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္၏။သုိ႔
ျဖစ္၍ အခက္ႀကဳံျပန္သည္။                                                          

                                           (ဆက္လက္တင္ျပပါမည္။)